Rozdział 31

   Po szkole Misaki skierowała się do Maid Latte. Szybko przebrała się na zapleczu, zakładając na twarz swój firmowy uśmiech. Już miała wychodzić na salę, gdy usłyszała znajomy głos. 

- Ej, ty.

Odwróciła się do właściciela dźwięku z lekkim zdziwieniem. Zamrugała kilka razy, patrząc zdezorientowana na chłopaka.

- Coś nie tak? – spytała, poprawiając włosy, które wpadały jej do oczu.

- Ktoś zostawił przesyłkę dla ciebie – Aoi prychnął, widząc reakcję dziewczyny.

- Do mnie? – chciała się upewnić, miała wrażenie, że się przesłyszała.

- A jest tu jakaś inna... – sięgnął ręką do pobliskiej szafki, by wyciągnąć z niej niewielką paczuszkę i coś z niej odczytać  – Misa-chan?

Brunetka podeszła bliżej i przyjęła podarunek w swoje ręce. Skrzywiła się, oglądając ozdobny błękitny papier, na którym jedynie wyróżniał się jej pseudonim, pisany ciemnym markerem.

- Wiesz od kogo to? – powiedziała niepewnie.

- Nie. A zresztą gdybym wiedział, myślisz, że bym ci powiedział? – fuknął, patrząc gdzieś w kąt – Ktoś położył go tu przed drzwiami z samego rana.

- Jesteś tu od rana?  

- Oczywiście, że nie. Muszę się wysypiać, żeby nie mieć cieni pod oczami! – wymamrotał, siadając przy stoliku – Przyniosła to...

- Ja! – Satsuki krzyknęła, wchodząc na zaplecze i wpraszając się do konwersacji – Misakuniu, wiesz od kogo to może być? Usuiego?

- Um, dzień dobry, pani kierowniczko – Misaki ukłoniła się najpierw, zanim odpowiedziała na pytanie – Wydaje mi się, że to nie jest pismo Takumiego. Nie mam pojęcia, od kogo to może być.

- Oho, kolejny adorator? – syknęła Honoka, wydając z siebie drwiący śmiech.

- Może to po prostu jakiś klient, któremu przypadła moja obsługa? – Misaki uśmiechnęła się lekko, sama nie wiedząc, co myśleć – Powinnam zacząć pracować, potem zerknę do środka.

Ayuzawa wrzuciła pudełko do szafki, zostawiając ją otwartą. Przejrzała wszystkie podekscytowane twarze i niszcząc ich nadzieję, wyszła obsłużyć klientów.

- Eh, a już tak długo czekałam, żeby dowiedzieć co jest w środku. Myślałam, że w końcu się doczekam – westchnęła kierowniczka, teatralnie opadając z dramatem na krzesło, przykładając dłoń do czoła.

- Ciekawość nas zżera, ale mimo wszystko nie powinniśmy mieszać się w jej sprawy – Subaru odchrząknęła i dołączyła do Misaki.

- No dobra, nie ma co. Jak będzie chciała to się z nami pochwali – burknęła najstarsza, odchodząc do kuchni, by tam skontrolować sytuację.

Po pracy 

- Ale mieliśmy dzisiaj dużo klientów – ziewnęła Erika, ukazując swoje zmęczenie.

Wszystkie dziewczyny przebrały się w swoje codzienne ubrania, następnie wyczekująco spoglądając na jedną z uczennic liceum. Miały cichą nadzieję, że uda im się co nieco dowiedzieć na temat tajemniczej paczki.

Misaki, jak na zawołanie, akurat na nią spojrzała i wyciągnęła z szafki. Przekręciła ją dookoła kilka razy, by usłyszeć jakieś dźwięki, które ewentualnie pomogłyby jej określić, co znajduje się w środku. Chciała zobaczyć, czy nie ma więcej ukrytych znaków lub podpowiedzi na zewnątrz. Niestety nic nie udało jej się wywnioskować. Nie przeciągając tego dłużej, ruszyła w stronę stolika, wcześniej zastanawiając się, gdzie powinna to rozpakować. Mogła wziąć paczuszkę do domu i tam na spokojnie wszystko obejrzeć. Jednak nie czuła się z tym dobrze, wiedząc jak bardzo reszta załogi jest tym zaciekawiona. Postanowiła podzielić się z nimi tą chwilą i powoli rozerwać papier na ich oczach. Wszyscy zgromadzili się wokół stołu, oglądając jasne płatki róż, wydostające się z pudełka.

- Romantycznie – pisnęła szefowa – Jesteś pewna, że to nie od Usuiego?

Dziewczyna nie odpowiedziała na pytanie, odkrywając dalszą część prezentu. Znalazła kolorową notatkę z dziwnym pismem, którego nie widziała wcześniej. Przeczytała jej zawartość, a kończąc była trochę przerażona. Pokazała reszcie, co było napisane na kawałku papieru.

- Ktoś tu oszalał z miłości – zagwizdała Honoka rozbawiona, patrząc na tajemniczy liścik.

- To chyba podchodzi pod groźbę – powiedziała niepewnie Subaru, wskazując palcem jeden z wersów.

- Nie mam pojęcia, od kogo to może być – Misaki włożyła szczupłą dłoń w podarunek, przeszukując go ostatni raz dokładnie. Wyciągnęła niewielką kopertę.

Otworzyła ją, nieco drąc, bo była zbyt mocno sklejona. Wyciągnęła z niej kilka zdjęć. Jej oczy rozszerzały się coraz bardziej, gdy rozkładała po kolei każde.

- C-co to jest? – wyszeptała, tracąc głos ze strachu.  

Każde z czterech zdjęć przedstawiało ją podczas różnych czynności. Na szkolnym korytarzu. Zmierzającą do domu. Przy bloku Usuiego. Obsługującą mężczyzn w Maid Latte. To był ktoś, z jej szkoły. Inaczej nie dostałby się na jej teren i nie zrobiłby jej zdjęcia przy klasie samorządu uczniowskiego. Ktoś, kto znał jej sekret i był w stanie rozpowiedzieć go wszystkim. Ale skoro był w niej zakochany, to czy to nie ułatwiało sprawy? Misaki nie była w stanie teraz o tym myśleć. Przyglądała się zdjęciom, zdając sobie sprawę, że jest ofiarą. Ale głupiego żartu czy groźnego stalkingu?

Cisza zapanowała nad zapleczem. Zdziwieni wpatrywali się w zdjęcia, mając wrażenie, że to jakieś nieporozumienie. Kto miałby zrobić coś tak bezczelnego? I po co? Zdjęcia z ukrycia? Kogo to sprawka? Czego chce? Takie pytania krążyły im po głowie w tym czasie.  

- Czekajcie, co tu się dzieje? Za szybko. Czy to jakieś żarty? Który dzisiaj, pierwszy kwietnia? – brunetka spojrzała rozbawiona po twarzach, ale nie widząc nikogo, kto by szykował się wyskoczyć z krzykiem „Prima Aprilis”, zbladła.

- Misaki, czułaś się obserwowana przez kogoś w ostatnich dniach? – Erika usiadła obok niej, biorąc do ręki wywołane zdjęcia.

- Nie... – odpowiedziała po chwili zastanowienia – Nie miałam pojęcia, nawet o tym nie pomyślałam, że ktoś mógłby...

- A ta notatka? Wydaje się jakaś dziwna – Aoi podsunął sobie kawałek papieru. Przeczytał go jeszcze raz, dokładnie, ale nie mógł wywnioskować z niego nic więcej niż to, że ktoś był naprawdę zakochany w Ayuzawie – Kompletnie nie rozumiem, co ktoś może w tobie widzieć.

- Aoi, nie mów tak! – krzyknęła Satsuki, uderzając chłopaka lekko w głowę – Pokaż mi to.

’’Musisz przyjąć moje wyznanie 

Uważać, by nie podjąć złej decyzji

Jestem Tobą oślepiony, zakochany w Twoich ciemnych oczach

Groźny tajfun miłości nas nie ominie

Zniszczę wszystko co stanie nam na przeszkodzie

Ciebie obronię, moja kochana’’

- Gdyby to się jeszcze rymowało – westchnęła Honoka, patrząc starszej kobiecie przez ramię.

- Misaki, wszystko w porządku? – Erika poklepała wspomnianą po plecach, widząc jej bladą, przerażoną twarz.

- Nie wiedziałam, że ktoś mnie obserwuje – powiedziała cicho, jakby bała się, że teraz jest podsłuchiwana.

Nagle tylne drzwi się otworzyły, wywołując u wszystkich zebranych ciarki. Każdy natychmiast odwrócił się w stronę, skąd poczuł powiewu wiatru. Cała załoga wzięła głęboki wdech na widok tej jednej osoby.

     

---------------------------------------------------------------------- 

nie wiem co się stało z rozdziałem i z tą czcionką, jeśli to widać, ugh, porażka. Poprawię to innym razem, teraz umieram z wyczerpania, dobranoc wszystkim lub miłego dnia. Robię coraz dłuższe przerwy, wiem, ale nie jestem w stanie pisać na siłę. Może kiedyś w końcu wezmę się w garść. Życzę wam wszystkiego najlepszego, ubierajcie się ciepło, przesyłam dużo zdrówka i miłości! Nie gniewajcie się na mnie, naprawdę przepraszam. 

Na dodatek manga się kończy, niedługo ostatni tom z polskiego tłumaczenia... będę za tym tęsknić. Może wtedy wrócę tutaj na dłużej. Trzymajcie się, obym wróciła szybciej niż za pół roku.  

Dziękuję wam, że pomimo tych błędów i braku rozdziałów, niektórzy wciąż tu są i czekają. To właśnie wy jesteście moją motywacją.